Review of MARTIN KUCHEN - ... AND EVERYTHING INSIDE CAME DOWN AS DUST at ENOLA.BE by GUY PETERS

Ten slotte verscheen recent ook nog soloplaat …And Everything Inside Came Down As Dust bij het Confront label, dat een decennium geleden al solowerk van Küchen uitbracht (en zijn cd’s nog steeds verkoopt in mooie metalen doosjes). Dit laat een heel andere gedaante van de saxofonist horen, met muziek die in het verlengde ligt van The Lie And The Orphanage (2010) en Hellstorm (2012). De goede verstaander weet dan dat er van die uitbundigheid waar dit artikel mee begon niets meer over blijft. Hier draait het immer om geluid in z’n meest geïsoleerde vorm. Voluit geblazen melodieën komen er niet aan te pas; dit draait om pure textuur, luchtverplaatsing, lippenspanning en drukwisseling.

De opnames gebeurden in de Weense Expedithalle, in vooroorlogse tijden een van de grootste broodfabrieken. Verwacht echter geen bakken galm of weidse sound, want Küchen keert hier naar binnen met zijn saxen en ‘preparaties’, waarvan de aard doorgaans compleet onduidelijk is. In “2 Million Sq Ft Of Masonry” hoor je een combinatie van plofklanken en vervormde muziek. Een cassetterecorder in de klankbeker? Een pocketradiootje dat niet goed afgesteld is (we zagen hem daar al mee in de weer)? Geen idee, maar het zorgt voor een effect dat zowel prikkelt als verwart. In “5 Million Square Ft Of Painted Surfaces” draait het dan weer om een grotesk uitvergrote ademhaling die door het mondstuk (of misschien wel rechtstreeks in de sax) geblazen wordt.

Elders komt er geslurp en gekraak aan te pas, krijg je een drone te horen die naar elektroakoestische regionen lonkt, komen er flarden vervormde Arabische muziek voorbij en lijkt het even alsof je luistert hoe iemand geschoren wordt in een kapsalon. Een vreemd auditief spektakel waar spoken door lijken te waren. Met “Ritual Defamation In Vienna” komt dat politieke element weer naar boven dat centraler stond op Hellstorm. Die laatste plaat had ook iets meer impact, werkte geslaagder in op het gemoed, maar ook dit album laat een kant van de artiest horen die op z’n minst een opmerkelijke contrast vormt met de extraverte emo-aanslag van Angles 9.